ایران، باغ خور

در این فلات، برهوتِ خشکِ بی-آب-ان به سان جهنمی ست با آتش گداخته که دیوان و ددان، مذاب در کام او می ریزند.در آن دم،آسمان شکاف می خورد و با دو جویبار، دو تحفه را به لطف آب روان بر زمین به ارمغان می بخشد:

یکی آنکه بذرها از زمین سر برون می آورند، نهال می شوند، نهال ها درخت و درختان بوستان و بوستان، سایه سار می سازد و آن دیگری آب و خاک درهم آغشته می شوند،خشت و گل پدید می آید؛ گِل بر گِل سوار می شود و دیو-ار زاده می شود و دیوار هم به سان درخت سایه می زاید.

پس خیال باشیدن در ظّلِ برین به یمن «دار» و «دیوار» مهر و موم می شود.