خانه
تهران
چرا خانه است؟
چون کار خود، زندگی است و
اگر این زندگی را از کار بگیریم چه می شود؟! /
معنای زیستن بیش از هر جا در رحم خانه می تپد /
ما را در بر می گیرد /
خانه همان زهدان مادر است /
چون بخش اعظم روزمان در اینجا می گذرد /
پس به نوعی اینجا خانه است و خانه هایمان در بیرون از اینجا خوابگاه /
پس هر کاری را که در خانه انجام می دهیم،
در اینجا نیز کاملا ممکن است /
چون خانه، بنیادی ترین گذاره ای ست
که معمار با آن گلاویز است /
شگفت که درون خانه ای، در تلاش بر معنابخشی به خانه ای دیگر هستیم /
این تو در تویی مفاهیم، خودش حیرت انگیز است /
چون به خودی خود، یک خانه است و نه اداره /
ما درون خانه ای می زییم که بیش از این هم در این خانه زیسته اند. /
فقط کمی مراقبت می خواهد /
تا صداهای محبوس درون جرزها را بشنویم /
ترک های روی دیوار را نوازش کنیم /
به آنها مجال بودن بدهیم تا
روایت خودشان را در گوشمان نجوا کنند /
بدبختی این است صدای این خانه ها بلند نیست/
اصلا اهل بلند بلند حرف زدن نیستند /
اما قصه دارند/
و همه قدری شنیده ایم!
