نانوایی «نان و زن»

نان

«نام اعظم خدا، نان است اما این را جایی نمی توان گفت»
مصیبت نامه ی عطار

در شعر کهن، که مهمترین پایگاه نظام تعقلی و مرام اندیشه ایرانیان در میزگرد فرهنگی جهانیان است، نان همواره سمبل «روز» و «روزی» بوده است که این رمز در حافظه جمعی ما بخشی از فرهنگ محاوره‌ای تا به امروز شده است.
نان، ابتدایی‌ترین شکل از خوراک است که بعنوان توشه بدست آمده از کار تلقی می‌شود. شگفت اینکه، نان، خود «مسکن» و مفهوم متافیزیکی «خانه» را هدف می‌گیرد.

مخاطبش همه وقت است، می‌تواند «شبانه روزی» فرض شود. مخاطبش همه کس است. مدیومی‌ست که می‌تواند حصارِ میان طبقه کارگر از مرفه را بشکند. در صف خرید نان، از کودک زباله‌گرد و زن‌ خانه‌دار و تاجر محله، همه و همه پشت سرهم در صف می‌ایستند و مبنا انصاف و حق است نه دارایی های خوش به مزاج آمدهِ روزگار!